पोखरा । नेपाल अहिले इतिहासकै जटिल मोडमा उभिएको छ। सामाजिक सञ्जाल बन्द गर्ने सरकारी निर्णयपछि सुरु भएको जेनजिको आन्दोलन देशभर ज्वालामुखीझैँ फैलिएको छ। फेसबुक, इन्स्टाग्राम र टिकटकमा हुर्किएको पुस्ता सडकमा ओर्लिँदा राज्यको आधार नै हल्लिएको छ।
शान्तिपूर्ण देखिएको प्रदर्शन अचानक हिंसामा बदलिएको छ। राजधानीदेखि प्रदेशका सहरसम्म अश्रुग्यास, पानीको फोहोरा, रबर बुलेट र अन्ततः प्रत्यक्ष गोलीसमेत प्रयोग भए। सडक रगताम्य बनेको छ, दर्जनौंले ज्यान गुमाएका छन्, सयौं घाइते छन्। मुलुक शोक, डर र क्रोधको त्रिकोणमा अड्किएको छ।
आन्दोलनको तरंग सिंहदरबारसम्म पुगेको छ। प्रधानमन्त्री र गृहमन्त्री दुवै पद रिक्त छन्। नेतृत्वविहीन अवस्थामा देशलाई ज्वालामुखीको मुखमा फाल्नु दुर्भाग्य मात्र होइन, अपमान पनि हो। जनताको आवाज उर्लिएको छ तर मार्गदर्शन गर्ने कोही छैन।
जेनजि युवाहरूको आक्रोश केवल नारामा सीमित छैन। उनीहरूले प्रहरी अवरोध तोडे, नेताहरूको पुत्ला जलाए, सडकलाई विद्रोहको रंगमा रंगाए। कतिपय दृश्यमा सुरक्षाकर्मीमाथि अपमान र आक्रमणसम्म भयो। आलोचक भन्छन् यो अनियन्त्रित क्रोध हो। समर्थक भन्छन् यो पीडित पुस्ताको अन्तिम विस्फोट हो।
माग भने स्पष्ट छन् भ्रष्टाचारको अन्त्य, रोजगारीको सुनिश्चितता, अवसरमा समान पहुँच र शासनमा पारदर्शिता। उनीहरूको भनाइ छ। “शिक्षा छ, सीप छ, तर भविष्य छैन।” यही असमानता र अन्यायविरुद्धको यो विद्रोह हो।
तर आन्दोलनले दैनिक जीवनमा गहिरो असर पारेको छ। बजार सुनसान छन्, विद्यालय बन्द छन्, पर्यटन उद्योग संकटमा छ। आम नागरिक त्रासले घरभित्रै थुनिएका छन्। सडकको ध्वंसले देशलाई अनिश्चिततातिर धकेलेको छ, तर अर्को पाटोमा सम्भावनाको झिल्को पनि देखिएको छ।
अन्तर्राष्ट्रिय समुदायले यसलाई “डिजिटल पुस्ताको विद्रोह” भनेर व्याख्या गर्न थालेको छ तर नेपाली सडक भन्छ यो केवल विद्रोह होइन, भविष्यको अस्तित्व जोगाउने अन्तिम संघर्ष हो।
अब प्रश्न यहीँमा अड्किएको छ प्रधानमन्त्री र गृहमन्त्री रिक्त रहेका बेला कसले जनताको आवाज सुन्ने? कसले जेनजिको माग सम्बोधन गर्ने? दमनले आगो निभ्दैन, संवादले मात्र निभ्छ। राज्य अझै मौन रह्यो भने आजको ध्वंस भोलिको महाभूकम्प बन्न सक्छ।
नेपालले आज रोजेको बाटोले नै भोलिको अनुहार तय गर्नेछ उज्यालो कि अन्धकार। निर्णय नेतृत्वविहीन रिक्त कुर्सीले होइन, जनताको आवाज सुन्ने साहसले हुनेछ।
